սևն ու սպիտակը

Գիտեմ շատ սխալներ եմ կյանքիս ընթացքում գործել, ու այժմ երևի պատասխան տալու ժամանակն է եկել: Բոլորը միշտ ունեն պատասխաններ, այն դեպքում, երբ նույնիսկ արդեն չկան հարցեր...
Կյանքի սևն ու սպիտակը այլևս չեն հաջորդում միմյանց, այլ մոխրագույն դարձած` պղտորում են կյանքս: Աչքերս այնքան եմ փակել այս անվերջանալի հաջորդականութունների առջև, որ ակամայից ինձ խոր քուն մտած մի արջ եմ զգում, որը սպասում է անհամբեր գարնան գալուն. երանի թե վերջապես գա այդ սպասված գարունը... Արդեն այնքան ժամանակ այդ գարնան շունչը չեմ զգացել, որ կարծես թե մոռացել եմ նրա պարգևած բերկրանքը ու ջերմությունը, որը, վստահորեն կարող եմ ասել, յուրաքանչյուր բանական էակի անհագուրդ ցանկություններից է: 
Երբ աչքերս փակում եմ, տենչում եմ գեթ մի պահ ճախրել, ինչպես մի արծիվ, որը սևեռուն հայացքով փնտրում է իր հաջորդ զոհին: Այո', ես էլ եմ ուզում գոնե մեկ անգամ հասկանամ այդ վերևից բոլորին նայելու և իշխելու ճղճիմ երջանկությունը: ՈՒզում եմ, բայց միևնույն ժամանակ հասկանում, որ դա իմ ուզած գարնանային բերկրանքի հետ ոչ մի առնչություն չունի և չի էլ կարող երբևէ ունենալ: Արտաքուստ այդ շինծու և երեսպաշտ արծիվների դիմակներն են ագնամ դարձել շատ պարզ ու թափանցիկ շատերիս համար: Հենց այս պատճառով էլ հանդիմանությունը ալեկոծված հոգիս հանգիստ չի թողնում և չեմ կարողանում հասկանակ ինչու է հենց ԻՆՁ մոխրագույն կյանքը բաժին ընկնում: 
Ներսումս կուտակված են բազմաթիվ լուծումներ, որոնց փորձում եմ համապատասխանեցնել ճիշտ խնդիրներ: Կսկիծների մի մեծ կծիկ անվերջ ինձ հետապնդում է և կանգնեցնում է երկընտրանքի առջև` սրտով առաջնորդվել, թե`բանականությամբ...
Ես հավատում եմ, որ մի օր մարդկանց բանականությունը կդառնա նրանց հոգու արտացոլանքը և ի վերջո բոլորը կգիտակցեն, որ մարդկանց թերիությունը դա մի աքսիոմ է, իսկ նրանց ներկայությունը հուշերի մի պանթեոն է: 

Ժասմենա Ասոյան

   Չեմ հասկանում ինչի են տղան ու աղջիկը ընկերություն անում ԱՅՍ տարիքում, լուրջ եմ ասում չեմ հասկանում...Ոչ մեկնա ուրախ, ոչ էլ` մյուսը: Այդ ամենը ոչ թե բնավորության խնդիր է, այլ ընդամենը ունի մի պարզ պատճառաբանություն` 2սն էլ երեխա են ու բնականաբար ոչ մի կողմն էլ դա երբեեեեք չի ընդունում...Դե լավ չգնահատելը դեռ մի կողմ դրած, բայց այդ անվերջանալի վեճերը ու անհամաձայնությունները...Մարդ երբ ընկերություն է անում պետք է հաճույք ստանա այդ հարաբերություններից, պաշպանվածության զգացում առաջանա և միիիիիշտ զգա կողքինի պատրաստակամությունը աջակցելու ամեեեեն հարցում ամեեեեն պահին: Լաաաավ ասենք ԿՌՎԵՑԻՔ մեր բառերով ասած, բայց միևնույնն է հետևանքը <նեղացած վիճակը> միշտ ցավ է պատճառում, այդ դեպքում ինչու հնարավոր չէ ընտրել վատագույնների միջից լավագույնը և ընդամենը խոսել մարդավարի և հասկանալ: Մի օրինակ բերեմ, ասենք աղջիկներ ջան տղան ձեզ քիչ ժամանակ է տրամադրում <արդի խնդիր> ամեն անգամ սկանդալներ սարքելով միգուցե դուք թեթևանում եք, սակայն այդ ՆԵՌՎԸ ձեր համարբերությունների անբաժանելի մի մաս է դառնում ու ամեն պատեհ անպատեհ ժամանակ սկսվում են մունաթի անվերջանալի խոսքերը ու դրան հաջորդող գոռոզությամբ դիմանալ ու չզանգելը...Թատրոն...
   Ախր դժվար չի գնահատելը, դժվար չի ճիշտը ասելը ու դժվար չի կռիվ չանելը: Պարտադիր չի, որ բանը հասնի կորցնելուն միմյանց, որ նոր սկսեն մարդիկ գիտակցել, կամ անգամ չգիտակցել թե ինչ կատարվեց... 
   Նենց եմ խոսում իբրև մի մեծ բան հայտնագործեցի կամ ինքս էլ հետևում եմ ասածներիս, բայց ուզում եմ, որ թեկուզ այս միգուցե ՇԱԲԼՈՆ դարձած խոսքերը մտածելու տեղիք տան գեթ մի պահ...Ախր ոչմեկ չգիտի, թե ինչ է մեզ հետ լինելու վաղը...Էտ հեռախոսի եղածը ինչա վերձրեք զանգեք ձեր սիրելիին ու ասեք, թե ինչ շատ եք իրեն սիրում բոլոոոոոոր թերությունների հետ միասին...ՈՒ սկսեեեք սիրեեել այդ թերությունները, որովհետև երբ միմյանց կորցնում եք սկսում եք անգամ ՆՐԱ թերությունները սիրել և կարոտել...
By J.A.

"դառը" իրականություն

Անհագուրդ ցանկությունը մենակության հաճախ է ինձ այցի գալիս: Իր հետ բերում է հուշեր միայն մի մարդու մասին, ով կարծես թե հա'մ երկրի վրա է, հա'մ երկնքում... Ինչու դու ինձ չես օգնում այլևս, կամ էլ ես եմ խլացել ու քո ձայնը էլ չեմ լսում...

Հարցերը և անիմաստ պատասխանները այդպես էլ չեն համընկնում միմյանց հետ և ինձ մնում է միայն փախչել` հեռու այս երկրային դժոխքից: Դու' հենց դու' ես մեղավոր ինձ ցավ պատճառելու համար, որովհետև հենց դու' ես ինձ ընտելացրել...Նորից այդ փոքրիկ իշխանը... 

Լաաաավ, լիրիկա չես ուզում, քո լեզվով կխոսամ հետդ: Ինչքան ես փախչելու ու նորից հասկանալու, որ տեղ չկաաաա' փախնելու: Որ փախչելու տեղ լիներ, ես վաղուց փախած կլինեի...Շարունակի'ր անիմաստ որոշումներ կայացնել, հետո էլ ինքդ քեզ եզրակացություններ անել: Է արա' դրանից ինձ հաստատ չես վնասում, չէ որ այդ քո մտածածը, քո ՀԻՎԱՆԴ երևակայության արդյունքն է: Դու բոլորից էլ լավ գիտես, թե ինչքան սեր կա իմ մեջ քեզ համար, այո' գիտես ու չփորձես հերքել այդ "դառը" իրականությունը: Հավատա', որ մի օր այդ քո անիմաստ թվացող եզրակացությունները իրականություն կդառնան ու դու այդ ժամանակ այնքաաաաան տղամարդ պիտի գտնվես, որ քո արած սխալների համար ինքդ պատասխան տաս, այլ ոչ թե, քո մշտական կերպարի մեջ մտած, վիրավորես ինձ: Հեշտ է դիմացինին մեղադրելը...

Ես կարող է երեխա եմ ու շատ բան չեմ հասկանում դեռ, բայց մի դառը ճշմարտություն ցավոք արդեն հասկացել եմ` ԿՅԱՆՔԸ ՇԱՏ ԿԱՐՃ Է ՈՒ ՊԵՏՔ Է ԳՆԱՀԱՏԵԼ ԱՅՆ ԻՆՉ ՈՒՆԵՍ, ՈՐՈՎՀԵՏԵՎ ԿԱՐՈՂ Է ՄԵԿ ՎԱՐԿՅԱՆԻ ՏԱՐԲԵՐՈՒԹՅԱՄԲ ԱՆԳԱՄ ՉՀԱՍՑՆԵՍ ՁԱՅՆՍ ԼՍԵԼ ԿԱՄ ԹԵԿՈՒԶԵՎ ՁԱԽ ԱՅՏՍ ՀԱՄԲՈՒՐԵԼ...

By J.A.

Мы ходим по широким и узким улицам,
Спускаемся в подземные переходы,
И есть ощущение, что мы часть какой-то большой недоигранной коды.
Мы кажемся себе теми, кем хотим казаться,
Иногда мы считаем, что легче уехать,
А потом – что нужно было остаться.
Мы считаем себя умнее всех, кто был когда-то до нас.
По количеству средств к существованию
Возводим друг друга в отдельный класс.
Большинство из нас считает себя умнее большинства
И постоянно друг с другом о чем-то спорит.
Это похоже на моду, которая была всегда.
Так волнуется песок на дне моря.

Мы ритмы окон, в которых нет стекол
Мы ритмы улиц, которые не проснулись

И всю жизнь мы хотели изменить мир к лучшему.
Кто-то писал об этом в книгах, кто-то в стихах.
Непонятное чувство безразличия появляется на борту самолета летящего в облаках.
Нам скучно жить, и от этого тоже много проблем:
Занимаемся не тем чем хотим, чувствуемся себя частью выдуманных систем,
Любовь превращается в привычку и обязательство,
Остается безразличие, которое морально можно не считать предательством.
В суете будних дней мы как герои кино, суть которого в том,
Что толи время изменило людей, толи люди изменили его…

Мы ритмы окон, в которых нет стекол
Мы ритмы улиц, которые не проснулись

Ave Maria piano cover by me (J.A.) I hope you will enjoy it :)

Ամուսնության առաջարկություն Մոսկվա կ/թ-ում

Ամուսնության առաջարկություն Մոսկվա կ/թ-ում
Շատ ուրախալի փաստ է, որ Հայաստանում դեռ մնացել են մարդիկ ովքեր գնահատում են և ըստ արժանվույնս արտահայտում են իրենց սերը սիրելիի նկատմամբ :)

Բացարձակ արժեքներ

Մարդը ծնվել է, որ աշխարհը գնահատի,

ԵՎ բացարձակ արժեքներն ամենից վեր դասի:

Մարդը հիվանդացնում է ողջ տիեզերքը,

ԵՎ նույնիսկ հիվանդ մեր հողի ընդերքը:

Նա անարդար ու անհավասարասեր լինելով`

Ամեն մեկի կյանքը կշռում է իր մտքի լծակով:

Ես վախենում եմ չվախեցողներից,

ԵՎ իր կյանքը ամենից վեր դասողներից,

Միայն անձնականը սիրողներից,

ԵՎ անանձնական սերը վանողներից:

Սիրո մեջ նաև երկյուղողներից,

ԵՎ հավերժ տանջանքի ենթակա դարձողներից:

Բացարձակ արժեքները կյանքի նպատակն են,

ԵՎ բանականության միակ հաղթանակն են:                                  

Ժասմենա Ասոյան